ÇAYKUR ÇALIŞANI DEVLET MEMURU DEĞİLDİR !

Emekli olduktan sonra zaman zaman yaşadığım anılarımı yazdım.
Hatırladıkça yazmaya devam edeceğim.
1988 Yılında Ambarlı ÇAY fabrikasından Kalkandere çay fabrikasına sürüldüm.
Fabrikada ilk yöneticilik yıllarım.
Acemiyim.Toyum.
Kalkandere de üç dört aya yakın bir süre kaldıktan sonra Aşıklar çay fabrikasına gönderildim.
Bu atamada benimde isteğim söz konusu oldu.
Neyse beş altı ay sonra bir vatandaş kapıdan içeri daldı ve karşımda oturan veznedara çay Cuzdani ni şöyle sallar gibi yapıp çay parasını istedi.
Veznedar bir bana,birde vatandaşa baktı.
Biraz bozuldu tabi.
Devreye girdim çay parasını sıra ile ödüyoruz dedim.
Bana bakmadı, beni dikkate almadı bile.
Veznedara haftaya ayarla geleceğim dedi ve sonra çekip gitti
Gerçekten bir hafta sonra aynı gün aynı saatte gelmez mi.
Yine veznedar ile birlikteyiz.
Kasayı tutturmaya çalışıyoruz.
Mustahsil aynı üslup, aynı ukala tavrı ile kahveye girer gibi tekrar odaya girdi.
Yine çay parasını istedi.
Tekrar devreye girdim.
Olmaz dedim.
Siraniz gelmeden çay parasını alamazsınız.
Sen kimsin.
Ben veznedar ile konuşuyorum.
Sana soran mi var demez mi.
Şaşkınım.
Bana vuracak şekilde oturduğum koltuğa doğru hızla gelerek uzerime yürümez mi.
Yumruğunu vurdu vuracak derken ani bir refleks ile ben yumruğu vurmak zorunda kaldım.
Oda karıştı.
Yaninda dışarda bekleyen bir arkadaşı daha vardı.
Oda içeri girmez mi.
Sonuçta muhasebe müdürlüğü odası savaş alanına döndü.
Kavga bitti derken iki saat sonra on onbeş kişi fabrikayı basmaz mi.
Üç dört kişinin elinde tabanca varmış.
Ben odamda yokum.
Sağlık ocağına gitmiştim.
Sağlık ocağına karnındaki yaraya pansuman yaptırmaya gitmiştim.
Bir saat sonra fabrikaya döndüm .
Yanıma gelen giden yok.
Allah Allah.
Fabrikada savaş olmuş. Kıyamet kopmuş.
Benim yanıma geçmiş olsun demeye gelen giden yok.
Baktım personel Müdürü Fevzi Korkmaz geldi. Allah selamet versin. Şimdilerde Isparta’da yaşıyor.Emekli.
Temel durum iyi değil hemen git .
Rapor al birkaç gün sonra ister gel ,ister tayın iste dedi gelme.
Bu Fabrikaya gelme dedi.
Düşünün fabrikada Müdür var.
İki yardimcilari var.
Onlarca Memur, işçi var.
Kapıda silahlı bekçi var.
Bir kişi yanına gelemiyor.
Konu ile ilgili bilgi almak cesaretini gösteremiyor.
Yaşanan olayda da yüzde bin haklı olduğumu da düşünüyorum.
Amma haksız duruma düştüm.
Korku dağları aştı
Kimse koltuğundan kalkamiyor.
Kavga ettiğim kişiyi ben tanımıyorum.
Mustahsil biliyorum.
Meğer arkadaş fabrikada mevsimlik çay Eksperi imiş.
Hemde ülkücü imiş.
Hemde 12 Eylül de tutuklanmış.
Hemde onbeş yirmi gün spor salonunda birlikte kalmışız.
Allah’ın işine bak.
Nereden nereye.
Bir şekilde bu arkadaşın fabrikada işçi,çay alimyerind Eksper , Şehirde balıkçı,ayni zamanda çay mustahsili olduğunu da öğrenmiş oldum.
Kavgadan sonra sağlık ocağından onbeş gün rapor almış.
Beni mahkemeye vermiş.
Bu arada bende karnımdaki yaramı pansuman ettirdim.
Rapor falan almadım.
Sonuçta mahkeme de olduk.
Hakim beni vatandaşı makamımda darp etmekle suçladı.
Dedim ki.
Ben devlet memuruyum.
Bana makamda hakaret etti.
Beni dövmeye kalktı.
Ben sadece bir refleks olarak kendimi korudum.
Bu suç değilmi.
Hakim bey.
Sen devlet memuru değilsin.
Sen 657 sayılı DMK ile çalışan bir vatandaşsin demez mi!

O zaman devlet memuru olmadığımı da anlamış oldum.
Hakim bey bana sonuçta 18 ay hapis cezası verdi.
Sonra cezayı paraya çevirdi.
Sonrada iyi hal indirimi yapıp beş yıl içinde aynı suçu tekrarlar isem bu cezanın iki katı ceza alacağımı karara bağlayıp salı verdi.
Beş yıl kuzu gibi çalıştım.
Sonuçta Genel Müdürlüğüne de şikayet edildim.
Genel müdür her konu olduğumda benim için iyi şeyler düşünmedi.
Her ortamda tehlikeli memur muamelesi ile değerlendirme yaptı.

Halbuki beni beş on dakika dinleyebilir idi. Hiç dinlemek dahi istemedi.
Çaykur Memurları siz siz olun sizde bilin devlet memuru değilsiniz.
Ona göre işinizi iyi bilin.
Memur olmadığınız düşüncesi ile çalışınız ve hareket ediniz.
Benden hatırlatması.

Temel Yaşar